در همین میان در داخل کشور نیز برخی اعلام کردند وظیفه جمهوری اسلامی ایران، دفاع از مردم مظلوم فلسطین است و ایران باید به کمک مردم غزه بشتابد.

اما ظاهراً رویکرد جمهوری اسلامی ایران این نیست، هرچند این گزینه از دستور کار ایران خارج نشده است. با نگاهی واقع‌گرایانه به مواضع جمهوری اسلامی باید گفت علت اصلی نبود ایران این است که حضور در جنگ منجر به جنگ فراگیر در منطقه و یا حتی فرامنطقه خواهد شد.

به عنوان مثال اگر ایران یک مرکز غیر نظامی مانند حیفا یا حتی دیمونا را بزند، بدون شک کشورهای حامی رژیم صهیونیستی به این مسئله واکنش جدی نشان خواهند داد و در حمایت از این رژیم اقدامی تلافی‌جویانه را علیه کشورمان خواهند داشت و چنانچه اقدام جدی انجام دهند، جبهه مقاومت نیز واکنش نشان خواهد داد.  هرگونه ورود تقابلی سخت در صورتی که با اجماع منطقه‌ای همراه نباشد، منجر به انزوای جدی ایران خواهد شد.

عقلانیت حکم می‌کند ابتکار دیپلماتیک در دستور کار قرار گیرد و افکار عمومی جهان و کشورهای عضو در سازمان کنفرانس اسلامی را حداقل در قطع روابط با رژیم‌صهیونیستی با خود همراه کنند. بنابراین با توجه به رویکرد دستگاه دیپلماسی سیاست خارجی کشورمان که در سفرهای دوره‌ای امیرعبداللهیان در منطقه مشهود است، مواضع ایران مواضعی دیپلماتیک، براساس توازن قدرت و بازدارنده است. همچنین ایران می‌تواند با ارسال تجهیزات نظامی از گروه‌های مقاومت حمایت کند.

سیاست خارجی ایران در سال‌های پس از انقلاب سه رویکرد اصلی ضد امپریالیست بودن، رویکرد بیداری ملت‌ها و حمایت از گروه‌های با ایدئولوژی همسو بوده است. برای بررسی رویکرد کلی ایران باید در گذر زمان این مسئله بررسی شود.

در اینکه ایران در این ۴۰ سال تنها دولتی بوده که رسماً در کنار گروه‌های مقاومت حضور جدی داشته شکی نیست، اما در این سال‌ها ایران قدرت بازدارندگی اساسی برای خود ایجاد کرده است که بخشی از آن توسط میدان و بخشی از طریق رویکردهای دیپلماتیک حاصل شده است.

این  رویکرد بازدارنده، مانع بسیاری از جنگ‌ها در منطقه شده است. در مورد فلسطین هم، چنین است؛ ایران تمام تلاش خود را برای حفظ مواضع بازدارنده انجام داده و با آگاهی می‌داند در صورت برپایی جنگ مستقیم با رژیم صهیونیستی، احتمال گسترش آن به همه کشورهای حوزه خلیج فارس، بسیار زیاد است و اتخاذ چنین راهبردی به معنای برپایی جنگی عمومی در منطقه غرب آسیاست و سطح درگیری از حالت نقطه‌ای به منطقه‌ای و نزاع بین‌المللی خواهد رسید.

به‌نظر می‌رسد راهبرد اصلی ایران بیدار کردن ملت‌ها و اجماع دولت‌هاست. البته خط قرمز جمهوری اسلامی حذف سنگرهای مقاومت است که به گفته امیرعبداللهیان در آن صورت، ما به ساعت صفر نزدیک می‌شویم و درنتیجه، همه گزینه‌ها روی میز خواهد بود.